Şu yukarıdaki dizeleri görünce içime bir sızı düştü;
Bedrettin Cömert…
Şiirin biri kısaydı, tarattım.
Biri ise 47-58. sayfalarda, oldukça uzun. Adı, “Sonuçsuz Bir
Telefon Konuşması”
Şair duyarlılığı ve bir dostu haince bir pusuda yitirmenin
dayanılmaz acısı dökülmüş satırlara…
11 Temmuz 1978 Salı günü
Bedrettin Cömert’in aşağılık bir pusuda öldürülmesinin
üzerinden çok yıllar geçti. Cömert’in katlini Doğan Öz, Kemal Türkler, Muammer
Aksoy, Bahriye Üçok, Uğur Mumcu, Turan Dursun, Musa Anter, Ahmet Taner Kışlalı,
Necip Hablemitoğlu cinayetleri takip etti. Acı dolu, kanla yıkanmış yıllar.
Emperyalizmin kurduğu çatışma düzeneği son 40 yılımızı kırmızıya boyadı.
Cinayetlerin bir bölümünün tetikçileri yakalanmış ama onları kiralayanlara
dokunulamamıştır. Daha da ötesi büyük patron hakkında kimse tepki koyamamış,
kimse bu vahşetin okyanus ötesi karargahını dillendirememiştir.
***
Ne acılar yaşadı bu ülke,
Ne acılara dayandı yüreklerimiz,
Bu son olsun derken,
Bundan daha büyük acı olamaz derken,
Hain pusularda ne canlar yok oldu…
En son Aybüke Öğretmenimizi, canımızı verdik hain, alçak, kalleş
tuzaklara…
Bu son olsun…
Bu son olsun…
Bu son olsun…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder