Havada kış ve bahar kapışması var.
Kış ağır
uykudur; ölüme yakın… Uyanmamakta direniyor; fırsatını buldu mu tuhaf kar
yağışları, soğuk rüzgârlar, güneşi bulutlara sarıp sarmalar…
Bahar
uyanıştır, diriliştir, toprağın hayata dönmesi...
Bu yıl biri
gitmemekte direnirken diğeri gelmekte acele ediyor.
Pencereden
güneşi yakaladım; iki kar yağışı arasında görünen güneş mis gibi bahar
kokuyordu.
Dışarı çıksam sızlayan
dizlerimi hoşnut eder miyim ki? Pencereyi açıp, önünde birkaç dakika bekledim,
buzzzz…
Sabırsızlanmamak
gerek. Sonunda gelecek…
Ben de Kibele’nin,
Venüs’ün, Bin Memeli Artemis’in, Hepat’ın, Kubaba’nın, Umay Ana’nın (Adına ne
denirse densin, bu topraklarda hepsi Kibele’dir.), her zaman olduğu gibi ve
daima olacağı gibi, toprağın bağrından ağır ağır doğrulup ayağa kalkmasını umutla,
saygıyla, minnetle bekliyor olacağım.
Her bahar
umudun yine ve yeniden doğuşudur.
Ben gene de
bahara şiirler sunayım. Kim bilir, belki bu bahar başka bir bahar olur.
Umudunuz hep
sizinle olsun.
19.03.2022
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder