İnsan neden kendinde keramet vehmetmeli? Vazgeçilmez değiliz ki?
Görünürdeki zincirlerim aslında yok, ruhumu ve aklımı özgür bıraktım.
Birileri benim zincirlerimi görüyorsa bu onların sorunu. Beni kendilerine "mecbur" sananlar; ne gaflet...
Onları kırıp atmak göz açıp kapamalık bir süre.
Vaz geçilmez değilim.
O demir ağlar hiç kimse için, ama gerçekten hiç bir insan için artık mevcut değil.
Aklım ve ruhum bu denli özgürken neden korkayım?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder