2024 EKİM

 

Eylül başı…

Hava eylül kokuyor.

Sonbaharın böyle kokması beni hep şaşırtır. İlkbahar, yaz kokmaz, toprak kokusu yoktur. Sonbaharda toprak kendi egemenliğini anımsatırcasına kokar.

Bereket mevsimidir ya, doğa ana insanoğluna sadece doğanın bir yan ürünü olduğunu mu anımsatıyor ne?

Gece yarısını çoktan geçtik. Bir film izledim; tadı yok. Paylaşmayınca hiçbir şeyin tadı yok. Biraz kitap okudum. Pencereyi kapatırken yağmuru fark ettim. Hiç haberim olmamış. Biraz soluklanayım derken o koku geldi, burnuma yerleşti. Eylül kokusu, toprak kokusu, güz kokusu…

Hafif serinlikle gelen koku yüzümü yaladı geçti gitti. Pencereyi kapattım ama o sıkıntı gene geldi, sol yanıma yerleşti.

İçimdeki bitip tükenmek bilmeyen hüznü yalnızca bu anlar aralıyor.

Eskiden duraklamadan bir çırpıda yazardım. Şimdi aklım ve yüreğim senkronize olamıyor bir türlü.

Eylülün ilk haftasında başladığım yazıyı sürdüremiyorum.

22.10.2024

Güz ortası… Doğanın renk cümbüşü, toprağın doğumu, bereketi çok görkemli… Ancak, hep söylerim, bana ayrılıklardan haber verir güz mevsimi. Bu yüzden pek sevmem.

Taşınmalar da var. Evsiz göçebeler gibiydik. Bizdeki nasıl bir şans ise, hep aç gözlü, sonradan görme ev sahipleri çıktı bahtımıza.

Ve yine nasıl bir şans ise bu; hep güze denk geldi.

Taşınırken en son paketlenen çaydanlık, çay ve bardaklardır. Yeni evde ilk açılan bu pakettir. Yemek dışarıda yenebilir ama çay aralıksız demlenmeli. O yorgunluğun tek ilacı.

Bizde (Yaşar’ın yazılı olmayan yasası) yeni evde ikinci olarak kitap kolileri açılır. Kütüphane, elde şerit metre, yerleri dikkatlice ölçülerek yerine yerleştirilir. Sonra Yaşar’ın, yardım istemeden, sıkılmadan zevkle yaptığı kitapları yerleştirme işi başlar. Bana düşen aksatmadan, durmaksızın çay servisi yapmaktır, o kadar.

Kitaplar yerleşti mi, gerisi kolay. Birer battaniye ve koltuklar emrimize amade. Sonra yavaş yavaş yerleşilir nasılsa.

Ancak benim bir türlü anlam veremediğim bir düzen anlayışı vardı Yaşar’ın. Romanlar yerli-yabancı yazar adlarına göre düzenlenirken Yaşar Kemal’e baş köşede, özel bir yer ayrılır.

Şiir kitapları bir dolabın yarısı kadarını kaplar ama Nazım Hikmet ve Hasan Hüseyin Korkmazgil için başka bir yer ayrılmıştır.

Alev Alatlı’yı ben önceleri beğenirdim. Bütün yapıtlarını satın almıştım. Yaşar hiç sevmedi ve okumadı. Onun kitaplarını, kendi kafasına göre kütüphanenin ayrı bir bölmesine sürgüne yollardı. Sonra Alev Alatlı’nın omurgasında kayma olup da ekseni yamulunca benim de nefretimi kazandı. Kızı ve damadının devletten alacağı işlerin hatırına Recep Tayyip Erdoğan’ı nasıl övdüğünü anımsar mısınız, bilmem.

Alatlı "Sayın Cumhurbaşkanım bugün 1.5 milyon Suriyeli'ye kapılarını açtığınız için tarih sizi ayrı bir yere yazacak. Dünya 5'ten büyüktür dediniz ve tüm oligarkları boşa çıkardınız. Bugün George Orwell olsa sizi ayakta alkışlardı. O yetmez Daniel Defoe de kalkar o da alkışlardı. Sizin sahici dostlarınız sanatçılar ve edebiyatçılar arasındandır." dedi. Bu sözlerin ardından Emine Erdoğan gözyaşlarını tutamadı.” şeklinde basında yer alan sözler ibretlikti ve bir insanın ne kadar dibe batacağına dair küçük bir örnekti.

Niyetim, yıllar sonra Norveçlilerin Knut Hamsun’a yaptıklarını yapmaktı. Bunu ciddi olarak düşünüyordum. Apar topar içeri nasıl atılacağıma dair Yaşar’dan uzunca bir uyarı da almıştım. Ben hayali eylemimi gerçekleştiremeden tası tarağı toplayıp cehenneme taşındı yağcı müptezel.

Her neyse, kitaplar hala duruyor ve ben yarısını okumadım, okumam da…

Şu anda bütün kitaplar, Yaşar’ın yerleştirdiği gibiler. Taşınmak zorunda kalırsam bütün kütüphanenin fotoğraflarını çekeceğim, Yaşar’ın düzeni korunacak.

***

26.10.2024

Günlerdir, akşamdan planladığım, sabah kalkınca kendime bin türlü bahaneler üretip vazgeçtiğim bir iş vardı.

Çok severek aldığım kışlık bir mantom var. Zevkle de giyiyorum ama bir dikim hatası kafama takılıp duruyor. O mantoyu terziye götürüp bir çaresi var mıdır, öğreneceğim. Plan bu…

Ancak içimde dışarı çıkmakla ilgili tuhaf bir isteksizlik var. Başka işler, acil gereksinimler, doktora gitmek için bile dışarı çıkmak zulüm gibi geliyor. Kapıdan çıkmak zorunda kaldığımda adımlarım geri geri gidiyor.

Depresyondayım; belli… Bir doktora gitmek gerek.

Komşularım ve dostlarım var bereket. Bunaldığımda, gereksinim duyduğumda yardımlarını esirgemeyen canlar…

“Feride teyzem, bugün sesin çıkmıyor, iyi misin?”, “Feridoş, emrin olur, hemen geliyorum.”, diyen seslerim var.

Bugün kendime epey söylenip fırça çektikten sonra mantoyu alıp terziye gittim. Dönüşte biraz meyve falan alırım düşüncesiyle alışveriş arabamı da aldım. Terzi şıpın işi anladı sorunu. Sevindim.

Markete uğradım. Sebze ve meyveler yeni gelmiş. Eh, arabayla da geldim. Şöyle bir rahatça alışveriş yapayım derken abartmışım.

Kendimi yorgun hissettim. Ayaklarım falakaya yatırılmış gibi sızlıyor. Dönüş neredeyse olanaksız. Ercan’ı aradım; il dışındaymış. Bu kez Güldenciğimi çağırdım. Öyle çabuk geldi ki…

Dostları olmalı insanın, sevdiği, güvendiği sağlam dostları… Uğruna her şeyi yapabileceğin, senin uğruna her şeyi yapabilecek dostlar… Yanlarında kendini güvende hissettiğin, hiçbir zırha gerek duymadan ruhunu açabileceğin, varlıkları huzur veren insanlar…

Ne güzel…

(Uzunca bir zamandır etrafımızdaki yüzlerce arkadaş hazan yaprakları gibi savrulup kayboldular. Artık yoklar. Yaşar gittiğinde bile arayıp sormayan eski arkadaşlar, yoldaşlar, tanıdıklar var. Ama içimde hiç üzüntü yok onlar için. Yalnızca birazcık öfke, o kadar.)

Anneannem derdi ki; “Sarımsağın seyreği sıkından iyidir kızım. Çevrendeki kalabalıkla övünme, o kalabalığa güvenme. Senin için gözyaşı dökecek üç kişi yeter de artar bile.”

Benim okuma yazma bilmeyen bilge anneannem, canım, haklıydı elbette.

Bedri Rahmi Eyüboğlu’nun dediğince:

“Dostluk dediğin güzel bir kitap

Hava gibi

Su gibi

Ekmek gibi

Vazgeçilmez bir tad

Sonuna kadar dayanmak şart”

Yazımın bu bölümü dostlarıma teşekkürüm olsun.

***    

27.10.2024

Ben normal zamanlarda, ürkek, kalp kırmaktan ölesiye korkan biriyim. Oldum bittim üstüme gelinmedikçe, damarıma basılmadıkça sakin biri oldum. Bütün evrenle barışık olduğumu düşünmeyi seviyorum.

Ama kendimi, sevdiklerimi, dostlarımı, ailemi saldırı tehdidi altında görürsem, bir haksızlık-bir adaletsizlik sezersem bir anda canavara dönüşüyorum. (Yaşar böyle diyor; canavar. Bu yanımı seviyormuş.)

Bir süredir, özellikle son 20-25 yıldır, ortaçağ zırhlarına benzeyen o kalın çelik zırhı hiç çıkaramadım üstümden. İçten içe hep savunma halindeyim.

Gerçi eskiden beri ciddi ve sert bir görünümüm olduğunu söylerlerdi. Zoruma giderdi bu.

AKP iktidarı bütün toplumu böyle bir hastalıklı ruh haline soktu. Sürekli tedirgin, sürekli savunmada, sürekli saldırı pozisyonunda, mutsuz insanlar olduk.

Her yerde tehlike, her yerde tehdit görüyoruz. Gönül rahatlığıyla alışveriş yapamıyoruz örneğin. Ya kazıklanırsak, ya dolandırılırsak…

Hayal kurarken bile kızdığım ya da sevmediğim insanlara karşı nasıl bir tavır geliştireceğimi hayal ediyorum.

Umarım bütün insanlığın ruhunun ve aklının apaydınlık olduğunu görmeden ölmem.

Saat tam 24.00. Gecenin içine bir Özdemir Asaf bırakarak güzel ve mutlu yarınlara diyorum; her birinize ve ayrı ayrı.

Umut Yaprakları

“Öyle bir ilkyaz ol ki korkut yaprakları,

Öyle bir son yaz ol ki tut yaprakları,

Sararıp dökülürken güz rüzgârlarında

Ardında savrulsunlar, umut yaprakları.

Sevinçlerinde onlar vardı, hüzünlerinde onlar

Seninle yeşerdiler, seninle soldular..

Olsunlar senden sonra da umut yaprakları.”